Powszechnie wiadomo, że języki zmieniają się z czasem. Od czasu migracji Anglosasów do Wielkiej Brytanii około 1500 r. język angielski zmienił się drastycznie. Dziś zapraszam do krótkiego spojrzenia na to, co stało się z językiem angielskim i jak zmieniła się jego wymowa od czasów Szekspira do naszych.

Jeśli około 900 r. grupa turystów z Ameryki Północnej znalazłaby się w Winchesterze, prawdopodobnie nie byliby w stanie porozumieć się z nikim, gdyby nie znali staroangielskiego. Gdyby poprosić ludzi na ulicach współczesnego Nowego Jorku lub Londynu o rozpoznanie języka anglosaskiej kroniki (w jej oryginalnej formie), prawdopodobnie nie rozpoznaliby jej jako angielskiej.

Obejrzyj poniższy film, aby zrozumieć dlaczego.

Rozwój języka i wymowy angielskiej

Dopiero po podboju Anglii przez Normanów język angielski przybrał formę, którą rozpoznalibyśmy dzisiaj, choć nadal trudno byłoby nam ją zrozumieć. W czasach Szekspira (1564-1616) język przybrał już mniej więcej nowoczesną formę. The Księga Powszechnej Modlitwy (1549) oraz Króla Jakuba Jamesa (1611) również należą do tego okresu. Są one stosunkowo łatwe do czytania dla osób znających język angielski. Mimo to język angielski z tego okresu jest czasem nazywany "staroangielskim", ale tak naprawdę jest to "wczesno nowożytny angielski".

Pisownia i wymowa

Mimo że Early Modern English, gdy jest zapisany, wygląda jak współczesny angielski, w wymowie angielskiej nastąpiły zmiany w okresie od XVI do XVIII wieku.th i 17th wieku. Doprowadziło to do różnic w języku angielskim, którym mówi się na całym świecie. Choć większość zmian dotyczyła sposobu wymawiania samogłosek, zaszły również pewne zmiany w wymowie spółgłosek.

Z reguły we wcześniejszych formach języka angielskiego istnieje ściślejsza korelacja między pisownią a wymową.

Pochodzenie homonimów

Jeśli uczysz się angielskiego, być może zdziwiło Cię, że "beet" i "beat" wymawia się dokładnie tak samo. Są one pisane inaczej, więc wydaje się, że powinny być wymawiane inaczej. W języku angielskim wczesnonowożytnym wymowa nie była jednak taka sama.

Litera "ea" w "beat" była wymawiana prawie tak samo jak litera "a" w "make", natomiast "beet" wymawiano tak jak dzisiaj. Później wymowa "ea" w "beat" uległa zmianie, a obie samogłoski zostały połączone.

Od tamtego czasu zmieniło się wiele innych długich samogłosek. Samogłoska w "name" brzmiała bardziej jak "e" w "men". Dźwięk "ow" w "how" był wymawiany bardziej jak wtrącenie "oh", więc we wczesnonowożytnym angielskim brzmiał bardziej jak "hoe".

Wymowa spółgłosek

W czasach Szekspira istniały również różnice w sposobie wymawiania spółgłosek. We współczesnym języku angielskim często można spotkać się z wymową spółgłosek t, si c są wymawiane tak, jakby były napisane "sz" i "ch". Przykładem tego są słowa Christian, rosyjskioraz Dacia.

We wczesnonowożytnym angielskim spółgłoski te były wymawiane tak jak zwykle. Tak więc "s" w słowie "Russia" było wymawiane tak jak w "bus". Z kolei "t" w słowie "Christian" wymawiano tak, jak w "Christ".

Od tego czasu litery t, si c, po których następują inabrały łagodniejszego brzmienia. Jeśli chcesz wymawiać je tak, jak w czasach Szekspira, wymawiaj je tak, jak są zapisane.

[subscription_form]

Angielski Szekspira przypomina amerykański angielski

Ostatnią rzeczą, o której należy pamiętać, jeśli chodzi o wymowę w czasach Szekspira, jest to, że litera "r" musi być wymawiana wszędzie tam, gdzie się pojawia. Podczas 18XIX wieku w południowym angielskim brytyjskim przestano wymawiać "r", gdy występowało ono w ostatniej sylabie słowa.

Dziś zakładamy, że angielski Szekspira jest blisko spokrewniony z angielskim brytyjskim i ludzie błędnie myślą, że wymowa "r" została zarzucona w czasach Szekspira. Jednak w Early Modern English "r" było nadal wymawiane.

Wymowa amerykańskiego angielskiego jest w rzeczywistości bliższa wymowie z czasów Szekspira niż brytyjskiego.

Trevor Nunn, dyrektor Royal Shakespeare Company (brytyjskiego zespołu teatralnego), powiedział, "Bardzo chcę wykorzystać w Szekspirze amerykańskich aktorów, którzy będą używać własnego akcentu, ponieważ jest to inna dynamika i inny sposób użycia języka. Niektórzy ludzie naśmiewają się z tego pomysłu, ale to niemal absolutna prawda, że dzisiejszy amerykański akcent brzmi znacznie bliżej tego, co słyszał Szekspir, kiedy pisał."

Poniżej znajduje się nagranie wideo, na którym Ben Crystal czyta Sonet 116 Szekspira, zarówno w formie współczesnej, jak i oryginalnej, dla porównania:

Czy czytaliście Szekspira? Który z nich jest Twoim ulubionym? Jeśli jeszcze nie czytałeś - może czytanie po angielsku nie jest Twoją ulubioną lekturą - polecam Ci słuchanie audiobooków z dziełami Szekspira. To bardzo pomaga w doskonaleniu umiejętności rozumienia ze słuchu.